Λεύκωμα Πεσόντων Αεροπόρων κατά την εκτέλεση Διατεταγμένης Αποστολής σε πολεμικές ή ειρηνικές περιόδους

Η ιστορία κάθε λαού αποτελεί το κυρίαρχο στοιχείο της εθνικής του ταυτότητας, προσδιοριστικό παράγοντα της κοινωνικής του συνοχής, το εφαλτήριο για τη συνέχιση της πορείας και την πραγματοποίηση των στόχων του. Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, οι αγώνες που πραγματοποιήθηκαν, οι ανθρώπινες δυνάμεις που απαιτήθηκαν, συγκροτούν το ιστορικό πλαίσιο αναφοράς μέσα στο οποίο ο ηρωισμός και η θυσία διατηρούν την δεσπόζουσα θέση.

Για ένα λαό που τυγχάνει της τιμής να αναφέρεται σε ήρωες, η θυσία, η προσήλωση στον ανώτερο συλλογικό σκοπό, η πίστη και το καθήκον προσλαμβάνουν εθνικό περιεχόμενο, αποτελώντας μια πραγματική δύναμη ελέγχου και αξιολόγηση του σήμερα. Με την έννοια αυτή, η θυσία δεν γεννά την απώλεια, αλλά εμβαπτίζεται μέσα στην αθανασία, την αγέραστη δόξα, την συλλογική μνήμη.

Στους συνεχείς σκληρούς αγώνες που διεξήγαγε το έθνος μας για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της χώρας μας, τα αναρίθμητα ηρωικά κατορθώματα των Ελλήνων μας διδάσκουν ότι ο μοναδικός δρόμος του Έλληνα μαχητή ήταν και θα είναι πάντοτε ο δρόμος του καθήκοντος και της θυσίας. Ιδιαίτερα ο Έλληνας Αεροπόρος, από την στιγμή που εισέρχεται στην αεροπορική οικογένεια, συνειδητοποιεί ότι η κατάκτηση της ελευθερίας προϋποθέτει σκληρή προσπάθεια που συμβαδίζει με τον καθημερινό κίνδυνο, τη θυσία, τον αιματηρό αγώνα.

Από την ημέρα που το Πάνθεον των Ηρώων της ΠΑ κόσμησε η θυσία του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού Εμμ. Αργυρόπουλου, του πρώτου πεσόντα Έλληνα Αεροπόρου, μέχρι σήμερα μια ολόκληρη στρατιά αεροπόρων ακολούθησαν τον δρόμο του καθήκοντος σε πολεμικές ή ειρηνικές περιόδους, πότισαν με το αίμα τους κάθε γωνιά της ελληνικής γης, ενώ πολλοί από αυτούς έμειναν για πάντα στην Ξένη για να θυμίζουν στους λαούς, από τις εσχατιές εκείνες του κόσμου, τις θυσίες που απαιτεί η ελευθερία του Ανθρώπου.

Ο Ελληνικός λαός, κληρονόμος του ανεκτίμητου πνευματικού θησαυρού και της ιστορίας των αρχαίων προγόνων του, βλέπει τους σύγχρονους μαχητές αντάξιους του ένδοξου παρελθόντος, που η θυσία τους την στιγμή εκτέλεσης του καθήκοντος μεταμορφώνεται σε συνδετικό κρίκο του χθες και του σήμερα, που με το συγκινησιακό του περιεχόμενο και την ηθική του διάσταση καθιστά την πράξη της αυταπάρνησης στοιχείο υποδειγματικής προσήλωσης στα ιδανικά της φυλής και προϋπόθεση εθνικής ανασύνταξης και ιστορικής ανάτασης του λαού μας.

Για το λόγο αυτό, ένα Λέυκωμα Πεσόντων δεν είναι μια νεκρολογία, μια τυπική πράξη απόδοσης τιμών σε ένδοξους νεκρούς, αλλά ένα συλλογικό γεγονός με ιδιαίτερη ιστορική και ηθική βαρύτητα. Όπως στην Αρχαία Ελλάδα ένας Επιτάφιος Λόγος ήταν μια πράξη νουθεσίας και συλλογικής αναφοράς πάνω στις έννοιες πατρίδα, τιμή, αυταπάρνηση, πολεμική αρετή και καθήκον, έτσι και το παρόν Λεύκωμα αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για τους μεταγενέστερους ότι η πορεία του Έθνους και της Πολεμικής μας Αεροπορίας προς το μέλλον είναι ευθέως ανάλογη της πίστης στη πατρίδα, της πολεμικής αρετής και του αισθήματος του καθήκοντος που φέρουν επαυξημένα οι Έλληνες αεροπόροι.

Η Υπηρεσία Ιστορίας της Πολεμικής Αεροπορίας, ανταποκρινόμενη στην ιστορική απαίτηση για την δημιουργία ενός πλήρους Λευκώματος Πεσόντων Αεροπόρων επανεκδίδει συμπληρωμένο το έργο, ως ελάχιστο φόρο τιμής σε εκείνους που έπεσαν για το μεγαλείο της Ελλάδας και την πρόοδο της Πολεμικής μας Αεροπορίας και έχουμε την ιερή υποχρέωση να απαθανατίζουμε, ώστε η θυσία τους να παραμένει ζωντανή ανάμνηση και παράδειγμα προς μίμηση.

Ας είναι αιωνία η μνήμη τους.